Mənasız həyatına rəng qatdım.
Sənə insani duyğular sunub,
adilikdən çıxartdım.
Sən yaşamağı bilmirsən, bilmirdin...
Sıradan həyatın, monoton yaşamın,
Rəngli hesab etdiyin o çilçıraqlar,
məna vermirdi ömrünə...

Sən bilmirdin dəniz sevgisini, ləpə səsini
Duymamışdın ki, dalğanın iniltisini,
Görməmişdin bəyaz köpüyünü...

Sən eşitməmişdin mavi dənizin rüzgarla düetini,
Anlam tapmırdın küləyin yarpağı titrətməsində...
Sənə bunları tanıtdım,
Sənə bu əsrarəngizliyi öyrətdim!

Gözünü açdım, eyş-işrətdən doymaq bilməyən gözünü...
Heyvani hisslərlə yaşamağın
Yalnız heyvanlara məxsus olduğunu
Sevişməklə seksin fərqini öyrətdim...
Öyrətdim, əzizim, öyrətdim sənə!

Toxunuşu, oxşamağın və oxşanılmağın ləzzətini tanıtdım...
Gözün öyrəndi, şəhvətdən uzaq,
yalnız nurlu baxışlarla baxmağı,
Başına sığal çəkməyin verdiyi rahatlığı yaşatdım sənə!

Bir qadına qayğıyla yanaşmağı bildin!
Başdan sona bir film izlədin ilk dəfə
Heç sıxılmadan, zamanın necə keçdiyini bimədən...

Bilirsən, dərindən düşünsən,
məndən çox şey öyrəndin, öyrətdim!
Yağışı sevməyi, yağmur damlasında ilk dəfə islanmağı
mən öyrətdim, axı...

Həyatı səhnələşdirdim, izlədin,
Kini atmağı, bağışlamağı öyrətdim, axı...
Hüzur tapmağı,
tapdığın huzurun fərqində olmağı
Yaşadığın hər şeyi insan kimi alqılamağı
Anı yaşamağı öyrətdim sənə...

Dedilər, məndən uzaq olalı, untmusan bunları
Qayıtmısan yenə əski vərdişlərinə...
Ya mən yaxşı öyrətmən deyiləm,
ya da sən əksik xarakterli!
Çox güman ki, ikincidir!
Niyə? - deyə soruşsan, mənim əzizim,
Öyrədən bildiyini əsirgəməz,
Xaraktersiz insan isə şərəfsizliyindən vazkeçməz!

Aysel Abdullazadə...