Bir gecəmin boşluğundan yığılmış söz yığınıyam mən.Sanki yenə bu gecə səssizliyin mübarizəsiyləyəm yorğun dizlərim və susqun dilim, danışansa yalnız qələmim və pianonun həzin səsi. Dinləyənsə bir parça kağız və köhnə paltarlarım. Düşünürəm, düşünürəm ancağ hey düşünürəm amma nəyi ?! Zamanımı, əsrimi , yoxsa insanların yalanını və etibarsızlığınımı? Yoxsa həqiqətdən uzağ olan bəzi yalan sevgilərimi ? Budur mənə ilham verən. Budur qələmimi ahənglə tərpədən. Amma yox bu necə ilhamdır ?! İstəmirəm bu cür, istəmirəm belə ilhamı. Mənə ilham verən qoy payız olsun. Xəzəlin xışıltısı, quşların ötüşü olsun. Sevənlərin sevgisi olsun. Sevibdə sevilməyənlərin dərdi yox. Uzaqdan sevibdə görməyənlərin həsrəti yox. Nəysə, boş ver. Gecəmin səssizliyi üsyan edir otağıma. Qələmim və pianonun səsi isə mübarizədə. Birdə bom-boş düşüncələrim . Mübarizə aparır səssizliklə. Mənsə sanki tərəfsiz bir döyüşçü. Və budur artığ gecə yarı olub. Dan ulduzuysa pəncərədən alaqaranlığ otağıma şığıyır. Sanki seyr edir bu sükutla mübarizə aparanları. Qələbəni gözlüyür sanki o bəs bu savaşın səbəbkarı kimlər və nələrdir? Bəlkə zaman bəlkə insanlar. Bəlkə də sevgidir. Hə, elə bu bəlkələrdir səbəblər. Zamanın amansızlığı İnsanların günahsızlığı Sevgininsə inamsızlığıdır. Və budur, döyüşün sonuna çox az qalıb. Qələmimsə ağlıyır hey mürəkkəb axıdaraq. Onun göz yaşları sanki həyata üsyankar olduğunu hərflərlə göstərir. Üsyankardırmı o, həqiqətən? Yox əlbəttdə yox sadəcə barışa bilmədiyi həqiqətdən uzaq gerçəklər onu həzin-həzin tərpədir. Vərəqlərsə onunla eyni düşüncədə və oxşar fikirdə. Budur artiğ səhər açılır, dan yeri ağarır. Yorulmuş qələmimsə taqətdən düşüb. Pianonun səsiysə sanki həyatın nəbzini tutur eləbil heç təslim olmağ istəmir o. Və budur mübarizə bitdi taqətdən düşmüş qələmim savaşını kağızın üzərinə qoyub təslim olur. Hansı ki, o zamanı və bir neçə mətbəə kağızlarını israf etdi. Geriyə qalansa məndən bir neçə söz yığını oldu. Həyatın axışında bəzi şeyləri axtararkən çox şeyimi itirdim, Və mən ancağ öz düşüncələrimin qurbanıyam.Əzizlərim
